CANIM BENİM EFENDİM

Efendim hiç solmasaydı güneşe ışık salan yüzün

ve gül kokulu o yüzünde karar kılmasaydı hüzün

Efendim ,önce annemden öğrendim adını

Annemden öğrendim annesiz kaldığını

Önce o gösterdi parmağınla ikiye bölünen ayı

Önce ondan öğrendim adını duyunca ağlamayı

Ondan öğrendim

Halime’nin yurdunda misafiri olduğun evin bahçesinde

ellerini çırparak koşarmışsın uçarmış kuşlar

bilmem ki o bahçe hala seni bekler mi

Efendim o gün seninle oynayan kuşlarmıydı melekler mi

Neccaroğullarının yurdunda,

Adiyy bin Neccar’ın havuzunda yüzmeyi öğrenmişsin

Ondan öğrendim gölgesi olmayan tek çocuk senmişsin

Efendim annemden dinledim sınırsız şefkatini

Ordunla birlikte çölde yürürken

Yavrularını emziren bir köpek görmüşsün

O ürkmesin diye başına bir nöbetçi dikmiş

Ordunun yönünü değiştirmişsin

Annemden dinledim efendim

Medine’de bir bahçeye girmişsin

Deve seni görünce

Yavaş ve ürkek yanına sokulmuş

Sanki kulağına bir şey söyler gibi durmuş

Sahibini sormuşsun

Sonra buyurmuşsun

Deve bana sahibini şikayet ediyor

Hem az yiyecek veriyor

Hemde çok çalıştırıyormuş

Efendim hiç solmasaydı güneşe ışık salan yüzün

ve gül kokulu o yüzünde karar kılmasaydı hüzün

Annemin kalbinde ki şefkattesin

Şefkati inzal rahmettesin

Annemin kalbinde ki şefkattesin

Şefkati inzal rahmettesin

Uğruna can verdiğim kavuşmadasın

Candasın canandasın canım benim

Uğruna can verdiğim kavuşmadasın

Candasın canandasın canım benim.

DURSUN ALİ ERZİNCANLI